Een Nederlandse fysiotherapeute startte enkele jaren geleden een praktijk in Banyualit. Kinderen met lichamelijke handicaps (met name aan de benen) werden jaarlijks door een groep Nederlandse artsen geopereerd. In de gebouwen van de Stichting wordt de kinderen daarna geleerd weer te bewegen, te lopen etc. Hulpmiddelen daarvoor worden ter plekke gemaakt en de kinderen krijgen afwisselend met de oefeningen ook onderwijs. Hoofdonderwijzer Tini ontving ons bij ons eerste bezoek in 2015 zeer enthousiast en leidde ons rond. Er bleek een dringende behoefte aan schoolmiddelen, aan ventilatoren, een telefoon, laptop en printer, aan poeder voor het maken van braces en aan stof voor nieuwe schooluniformen en poloshirts voor het personeel. De meeste zaken (200 schriften, 24 pennen, 10 puntenslijpers, 20 gummen, 20 leerboekjes, 4 dozen kleurpotloden, 30 kleurboeken, 2 multifunctionele fans) hebben we die dag nog in Singaraja met Tini en een tweede onderwijzeres aangeschaft. Voor de andere wensen lieten we geld achter. Hetzelfde gebeurde het jaar daarop, toen we naast schoolmiddelen ook enkele lage tafels financierden. Tini zond ons foto’s van alle aangeschafte zaken.

Was in 2016 bij ons bezoek alles nog volop ‘in bedrijf’, het jaar daarop bleken de fysiotherapeuten thuis te zitten, was de werkplaats voor hulpmiddelen gesloten, ontbraken zowel de Balinese manager als de Nederlandse hulpmanager en zagen het gebouw en het zwembad er onverzorgd uit. Van hoofdonderwijzeres Tini kregen we toelichting op de crisis: het Lilianefonds zette zeven maanden eerder de subsidie stop vanwege onvolkomenheden in de boekhouding. Ook was de verhouding tussen de staf en de voorzitter van de lokale stichting, de ex-man van de Nederlandse oprichter, en de Nederlandse hulpmanager gespannen. Wel vonden de schoolactiviteiten nog plaats: de kinderen met een handicap en die zonder vormen één groep. We woonden de danslessen bij. Tini hebben we ter plekke weer geholpen met de aanschaf van schoolmiddelen, zoals schriften, pennen, werkboekjes etc. Maar ook met de aanschaf van stof voor de batik-uniformen voor de gehandicapte kinderen en ook voor hen een sporttenue.

Bij terugkeer in Nederland zochten Caroline en Arjen contact met het bestuur van de Nederlandse stichting die So Rehab ondersteunt. Toen bleek dat de voorzitter van de Balinese Stichting ten onrechte gelden van de stichting ten eigen bate heeft gebruikt. Vandaar ook dat het Liliane-fonds de subsidie stopzette. De Nederlandse stichting heeft zicht daarna ingespannen om de activiteiten op Bali in een nieuwe stichting ter plekke, en met een nieuw bestuur, voort te zetten. De nieuwe stichting heeft als naam  Teratai Dharma Centre gekregen en is inmiddels verhuisd naar een nieuwe locatie in Banyualit. Daarbij krijgt de fysiotherapie-praktijk voorrang, maar ligt het ook in de bedoeling de school uiteindelijk in de nieuwe stichting onder te brengen. Op basis van de verkregen informatie heeft de stichting Vrienden van Bali besloten dat pas wanneer er meer duidelijkheid is over een mogelijke doorstart en er garanties kunnen worden gegeven voor een gezond financieel beheer, zij zal overwegen of er verder steun aan deze waardevolle activiteiten kan worden gegeven.

Zie ook: http://www.terataidharmacentre.org